Today's Soundtrack:
Μ. Αναγνωστάκης | Δ. Παπαδημητρίου | Γ. Ανδρεάτος
"Θα σου χαρίσω τους πύργους μου, τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου, έχουν πεθάνει από καιρό πριν από μένα."
τόπος: Θεσσαλονίκη-Τρίκαλα
χρόνος: τέλος του μήνα, Παρασκευή απόγευμα
Βόλεψε τα πόδια του στο λιγοστό χώρο που είχε και έκανε το σταυρό του, καθώς το λεωφορείο έβγαινε απ' το σταθμό. Τρεις ώρες είναι αυτές, πολλά συμβαίνουν.. Όταν πια είχαν πιάσει την εθνική προς Αθήνα, άνοιξε τους «Τροχούς», ξεφύλλισε λίγο ώσπου στάθηκε κοντά στη μέση, στις συγκριτικές δοκιμές. Τα κείμενα τον τράβηξαν αμέσως και απορροφήθηκε στις σελίδες τους, δεν συνέβαινε, όμως, το ίδιο και με τους πίνακες. Έριξε μια φευγαλέα ματιά στα διαγράμματα δυναμομέτρησης, το βάρος και το χιλιόμετρο από στάση, έμεινε λίγο παραπάνω στη μέτρηση θορύβου. Το «χρώμα του χρήματος» τον ευχαριστούσε να το προσπερνά αβλεπτί!
Στάση. Ζήτησε από τον οδηγό ν' ανάψει τα σποτ ανάγνωσης. Συνέχισε έτσι, απολαμβάνοντας το δροσερό αεράκι των Τεμπών που έμπαινε απ' την ανοικτή πόρτα του σταθμευμένου λεωφορείου. Τριάντα λεπτά αργότερα κατηφόριζαν ήδη προς το Θεσσαλικό κάμπο, την ώρα που οι σελίδες είχαν βαφτεί αγωνιστικές. Ο Γκρόνχολμ να παλεύει με το «Λέοντα», ο Σουμάχερ να ελπίζει για το πρώτο με τους «κόκκινους».
Ήταν λες και μπορούσε να μυρίσει την εξοχή μέσα απ' τη διπλή τζαμαρία. Σήκωσε το κεφάλι, μισόκλεισε τα μάτια. Προσπάθησε να διακρίνει τους βαθυ-πράσινους όγκους των δέντρων μέσ' στη νύχτα, μα δεν κατάφερε να απαλλαγεί απ' το κουρασμένο είδωλό του, που προβαλλόταν στο φωτισμένο τζάμι. Σκέφτηκε να κλείσει το φως, μα του 'μεναν ακόμα τα νέα από την αγορά του αυτοκινήτου. Πήρε δυο βαθιές ανάσες και βούτηξε για το τελευταίο δεκάλεπτο ανάγνωσης.
Ξαναπήρε ανάσα έξω από το Μεγαλοχώρι, πολύ κοντά πλέον στον τελικό του προορισμό, τα Τρίκαλα. Έκλεισε τους Τροχούς, τους έβαλε στο σακίδιο και έκλεισε τα μάτια. Είχαν μείνει ακόμα λίγα λεπτά ξεκούρασης. Το τεύχος που είχε πρωτ' ανοίξει τέσσερις βδομάδες νωρίτερα στο αντίστροφο ταξίδι, Τρίκαλα-Θεσσαλονίκη, είχε τελειώσει, μαζί κι ο μήνας. Την επομένη το πρωί θα τους έβαζε στο κάτω ακριανό ράφι της βιβλιοθήκης, μαζί με τα άλλα του έτους. Στο τέλος της χρονιάς η δωδεκάδα θα κατέβαινε στο υπόγειο, δίπλα στα τεύχη περασμένων ετών που συστηματικά αγόραζε και διάβαζε από το καλοκαίρι της 3ης Γυμνασίου. Ήτανε τότε το δώρο του για το αριστείο της σχολικής χρονιάς. Το πρώτο του τεύχος των «Τροχών». Ακόμα θυμάται να χαζεύει την πορτοκαλιά Barchetta στο εξώφυλλο. Ακόμα θυμάται που μάζευε ένα μήνα το σχεδόν χιλιάρικο για το τεύχος κι όποτε του περίσσευαν παράγγελνε και κάποιο παλιότερο. Αλλά ακόμα θυμάται και τις φωνές της μάνας του.. «αυτά δε θα σου δώσουν να φας!», όταν μια μέρα κουβάλησε σπίτι εκατό παλιά τεύχη που του χάρισε ο Πέτρος. Εκείνος δεν είχε υπόγειο..
Ο Θεός του χάρισε πολλά ακόμα φοιτητικά χρόνια. Και αμέτρητα ακόμα δρομολόγια Τρίκαλα-Θεσσαλονίκη και επιστροφή, μια φορά το μήνα. Τρεις ώρες πήγαινε, τρεις έλα. Έξι χαμένες ώρες. Ώσπου 'κείνη τη φορά κουβάλησε μαζί του τους «Τροχούς». Σε έξι ώρες προλάβαινε να τελειώσει το τεύχος και να κλείσει λίγα λεπτά τα μάτια, να χωνέψει το κεφάλι τα γραμμένα. Έτσι, ποτέ του δεν ξαναδιάβασε τεύχος στον καναπέ ή στο κρεβάτι όπως συνήθιζε κάποτε. Αποκλειστικά εν κινήσει, από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα, με τη σειρά, σαν βιβλίο.
Ύστερα ήρθε το χαρτί που απ' τη Θήβα τον έστελνε στον Έβρο, εκεί, στην χιλιοτραγουδισμένη «τρύπα της γεωγραφίας» της πολυτιμημένης Εβρολίγκας! Τρεις ώρες για Θεσσαλονίκη, έξι ακόμα για Διδυμότειχο, έφταναν και περίσσευαν για ένα τεύχος μόνο στο πήγαινε. Μα δεν γινόταν πλέον μια φορά το μήνα. Ούτε μια το δίμηνο.. Κι όσες φορές προσπάθησε να συγκεντρωθεί στις σελίδες του αγαπημένου του περιοδικού, τα μάτια βάραιναν υποκύπτοντας αναπόφευκτα στη γλυκιά αγκάλη του ύπνου. Μετά από πέντε χρόνια εν κινήσει ανάγνωσης, έπρεπε τότες να βρει νέες ευκαιρίες, νέους τρόπους.
Και βρήκε. Στα ήσυχα Κυριακάτικα απογεύματα, στις βαρετές εξόδους στην πόλη, στις μεσημεριάτικες απομακρυσμένες σκοπιές..
>>>
Σπάνια πλέον ταξιδεύει με λεωφορείο. Προτιμάει το τραίνο. Όταν και όποτε.. Το ταξίδι δεν είναι ίδιο, όμως. Περισσότερη φασαρία, θόρυβος, συχνά όρθιος. Αλλάζουν και οι παραστάσεις έξω απ' το τζάμι. Και το λεωφορείο άλλαξε, δεν κάνει πλέον στάση όπως τότε.Άλλαξαν και οι «Τροχοί» φυσικά (τι απέγιναν κι αλήθεια ο «40ος Παράλληλος» τα «4TClassic» και «Blow Out», ο Θέμος, η Ρέα, ο Ριχάρδος κι ο Ζουράρις;), δεν άλλαξε καθόλου, ωστόσο, η ανάγκη και οι συνήθειες της ανάγνωσής τους. Από το «εν λευκώ» και τον «άνθρωπο που γελά», στις «ειδικές διαδρομές» και τον «αντίλογο». Απ' την πρώτη σελίδα ως την τελευταία, με τη σειρά, σαν βιβλίο!
>>>
«Αυτά δε θα σου δώσουν να φας».
Δίκιο είχες μάνα, δε μου έδωσαν.. μου 'μαθαν, όμως, πώς.
Επιστολή που κάποτε είχα στείλει στο περιοδικό και κατάφερα να ξεθάψω. Αφιερωμένη στους πολυ-αγαπημένους μου «4Τροχούς», τη μεγαλύτερη (σε διάρκεια) και πιο ..παθιασμένη σχέση που είχα ποτέ! Χωρίς στιγμή απιστίας, τόσα χρόνια, από εκείνον τον Ιούλιο του '95 που τους πρωτογνώρισα.
Δεν είναι στη φύση των σχέσεων να τερματίζονται. Κάτι θεμελιώδες αλλάζει και σπάει ο σύνδεσμος. Κι εγώ άλλαξα, αλλά στο βάθος είμαι το ίδιο παλικαράκι της 3ης Γυμνασίου, που με τρέμουλο κράτησε το πρώτο του τεύχος, συγκρατώντας τα σάλια του για τη λαχταριστή Barchetta! Οι 4Τ δεν είναι πλέον. Μετά από 16 χρόνια πιστής συμβίωσης (μισή ζωή και βάλε..), ο σύνδεσμος χαλάρωσε, τόσο ώστε να μην έχουμε ειδωθεί δυο μήνες τώρα. Δε λέω «έσπασε», γιατί οι παλιές αγάπες, ναι, πάνε στον παράδεισο, κι εγώ είμαι τόσο επιρρεπής σε πισωγυρίσματα.. Τουλάχιστον, προς το παρόν, δε θα χρειαστώ πρόσθετα ράφια στη βιβλιοθήκη του υπογείου..
ΚΚ, είναι ζόρικοι οι καιροί για επαναστάτες.. πότε δεν ήταν άλλωστε; Χαίρομαι βαθύτατα που ακόμα και την ώρα που σου δείχνουν το exit stage left, εσύ τους δείχνεις την ..ευγενή πράξη! Μακάρι να είχα την ίδια τόλμη, την ίδια τρέλα. Τους αγωνιστικούς μου (από-)χαιρετισμούς.
Το λάβαρο δείχνει τι μπορούν να κάνουν όταν θα έλθει η στιγμή της αλήθειας..
KK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου